Prolazili su milioni godina u kojima su se živa bića razvijala ili propadala zavisno od toga kako su bila sposobna da se prilagode datim uslovima života. Uporedo s tim mijenjao se i njihov način života tako da se mnoga u svom današnjem postojanju znatno razlikuju od svojih predaka.
Služeći se raznim istraživanjima i praćenjima nauka je uspjela da uđe u mnoge tajne postanka i razvoja živih bića i da ih prema njihovoj srodnosti svrsta u odgovarajuće kolo, klasu, red, podred, nadfamiliju, familiju, rod, vrstu i si.
Tako i pčele imaju svoje dalje i bliže srodnike. Porodica pčela svoje srodnike ima sa osama, mada se u mnogome razlikuju od njih kao i u mnogoj mjeri od svojih predaka usljed različitog načina života. Smatra se da su prvobitne ose bile paraziti i čisti mesožderi što se kod nekih vrsta zadržalo do danas.
S obzirom da takve hrane nije bilo mnogo i da se do nje teže dolazilo nego do biljne, neke njihove vrste su prešle na biljnu hranu jer je nje u prirodi normalno i bilo više. Time su biljke i pčele počele svoju simbiozu. Pčele su činile uslugu biljkama time što su prenosile polen i na taj način ih oprašivale, a zauzvrat su dobijale polenov prah i nektar.
Promijenivši uslove života i načina ishrane kod pčela se mijenjaju i usavršavaju pojedini dijelovi tijela, a naročito oni koji su služili za pribavljanje nove hrane, nektara i peluda. Od tada pa sve do danas pčela postaje vezana i neodvojiva od nektara i polena i sve se više njeno tijelo prilagodavalo sakupljanju ove nove hrane tako da su se vremenom kod nje razvili: dlačice po tijelu i košarice na nogama, duže rilce, medni mjehur i voštane žlijezde, što je u njenom današnjem postojanju neodvojivo od njenog načina i uslova života.
Međutim, daljnji razvoj pčele nije uporedo išao kod svih vrsta tako da i danas imamo onih koje žive usamljene (solitarne), jer su ostale na nižem stepenu razvoja. Današnja “medonosna pčela” živi kao društvena životinja u velikim zajednicama sa vrlo složenim odnosima između njenih pojedinih članova, dok je u ranijem periodu živjela usamljenim životom, pri čemu je svaka ženka skupljala hranu za sebe i svoje leglo.
Daljim razvojem dolazi do pojave ranog i brojnijeg poroda u pčelinjem gnijezdu što predstavlja najvažniju promijenu u cijeloj razvojnoj istoriji pčelinje zajednice. Time taj majušni krilati insekt, vođen golim instinktom predstavlja jedno od najvećih čuda prirode. Da bi zajednica mogla opstati ili postojati tome je najvećim dijelom doprinijela pojava radilice, koja se takođe tokom vremena mijenjala i prilagođavala. U pčelinjem društvu okupljeni oko matice svaki član ima svoj zadatak i mjesto u društvenoj organizaciji.
O porijeklu naše medonosne pčele postoje razne hipoteze, jer su tragovi praistorijskog života pčela vrlo oskudni. U nekim područjima bila je udomaćena i raširena samo jedna vrsta i to Apis mellifica dok su u drugim područjima bile udomaćene ostale tri vrste roda: Apis indica, Apis dorstata i Apis florea, a u nekim područjima uopšte nije bilo roda Apis. Područjem pčele Apis mellifica smatra se Evropa, Afrika i Azija bez južnog i istočnog dijela i Sibira. Međutim, i to se područje odlikuje različitim varijetetima ili rasama.
Do sada su samo u Njemačkoj, Francuskoj i Čehoslovačkoj nađene okamenjene pčele najstarijih oblika, tako da se to povezuje sa činjenicom da je u Srednjoj Evropi nekad vladala tropska klima, pa su tu bili i najpogodniji uslovi prilagođavanja i razvoja. Prema najnovijim istraživanjima centar stvaranja pčelinjih rasa vezuje se za oblast Sredozemlja.